Artykuł 17 - renta wypadkowa, renta rodzinna i szkoleniowa

Art. 17. 1. Przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z wyjątkiem art. 57 ust. 1 pkt 4 oraz art. 101a tej ustawy, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

2. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

3. Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

4. Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

5. Renta rodzinna z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje uprawnionym członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

6. Renta rodzinna z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje również w razie śmierci wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej rencisty uprawnionego do renty z tytułu niezdolności do pracy.

7. Członkom rodziny rencisty uprawnionego do renty z ubezpieczenia wypadkowego, który zmarł z innych przyczyn niż wypadek przy pracy lub choroba zawodowa, przysługują świadczenia określone w ustawie o emeryturach i rentach z FUS bez względu na długość okresu uprawniającego do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie tych przepisów.

Ubezpieczony, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, może ubiegać się o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Ustawa wypadkowa odsyła w tym zakresie do przepisów ustawy emerytalnej. Jednak w odniesieniu do ustalania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jej wysokości oraz wypłaty, szczególne przepisy ustawy wypadkowej przewidują wyjątki od zasad uregulowanych w tej ustawie.

Renta z tytułu niezdolności do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty wypadkowej nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru do 250%, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy emerytalnej.

Członkowie rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej mogą ubiegać się o wypłatę renty rodzinnej. Przysługuje ona jedynie, gdy śmierć ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty wypadkowej nastąpiła wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. W przypadku, gdy zgon rencisty uprawnionego do renty z ubezpieczenia wypadkowego nastąpi z innych przyczyn, członkom jego rodziny przysługują świadczenia określone w ustawie emerytalnej, z tym że bez względu na długość okresu uprawniającego do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie tych przepisów.

Ubezpieczony, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, może otrzymać rentę szkoleniową. W odniesieniu do tej renty zastosowanie znajdują przepisy dotyczące renty z tytułu niezdolności do pracy, z tą różnicą, że minimalna jej wysokość wynosi 100% podstawy wymiaru. Renta szkoleniowa przysługuje, co do zasady, przez okres 6 miesięcy. Okres ten może ulec wydłużeniu na czas niezbędny do przekwalifikowania zawodowego, jednak nie dłużej niż o 30 miesięcy (w takiej sytuacji łączny okres pobierania renty wynosi 36 miesięcy). Może również zostać skrócony, jeżeli przed jego upływem starosta zawiadomi ZUS o braku możliwości przekwalifikowania do innego zawodu albo o tym, że osoba zainteresowana nie poddaje się przekwalifikowaniu zawodowemu.